Rozdział 36

Dziękuję becie! 
Macie ten 36 rozdział :) Dla Belli Lestrange...

***

Całą noc Draco płakał. Nie rozumiał zachowania swojej, teraz byłej narzeczonej. Jeszcze 2 dni temu była taka szczęśliwa mówiąc „tak”. Do teraz Dracon słyszy w uszach jej słodki śmiech i widzi jej szczery, piękny uśmiech.

Wybiła 12 – południe. Z niechęcią wstał i się ubrał. Wszedł do łazienki, umył zęby i uczesał włosy. Kiedy postanowił zejść na dół było już wpół do pierwszej. Przeklął się w duchu i zszedł na późne śniadanie. Kiedy przechodził przez salon zobaczył rodziców, którzy tulili się do siebie. Pokręcił niedowierzająco głową i ruszył ku kuchni. Nie zrobił jednego kroku, gdy usłyszał:

-Draconie Lucjuszu Malfoy! Do nas! - powiedział Lucjusz. Draco wiedział, iż ojciec woła go tak, jak coś się stało albo coś zrobił. Włożył ręce do kieszeni i stanął przed obliczem rodziców. Cyzia oderwała się od męża i zmierzyła wzrokiem syna. Można by przypuszczać, iż zagląda w każdy jego zakamarek.

-Jak ty się ubrałeś? - poprawiła bluzę i spojrzała na spodnie – kto w tym wieku nosi takie coś na dupie?

-Mamo to są dżinsy!

Narcyza umilkła. Właśnie zrobiła z siebie idiotkę przy mężu. Lucjusz zauważył, że nie ma Granger.

-Gdzie ona jest? - zapytał jadliwie.

-Gdzie kto jest? - odpowiedział pytaniem na pytanie.

-Twa ukochana... Hermiona.

Chłopaka znów coś mocno zakuło w sercu. Nie wiedział co się z nim dzieje. Usiadł na drewnianym krześle i spojrzał smutnymi oczami na rodziców. Wręczył mamie pierścionek, który oddała mu Miona.

-Odeszła. - powiedział.

Zaległa cisza. Nikt nic nie mówił. U każdego w głowie wciąż chodziło jedno słowo „odeszła”. Po chwili jednak Pan Malfoy odważył się wydobyć z siebie marne pytanie:

-Jak to odeszła?

-Powiedziała, że to był błąd, że... że nie potrzebnie się ze mną związała. Podziękowała za wszystkie chwile, za miłość, za opiekę... - w oczach blondyna pojawiły się łzy. Narcyza mocno przytuliła syna. Wiedziała jak on teraz się czuje. - to wina Bellatrix! Gdyby nie ona...

-Draco... ćśśś... - uspokajała go Cyzia. Nie chciała teraz zrzucać winy na nikogo. Minute później przyleciała sowa, Draco odebrał od niej liścik i przeczytał na głos:
„A więc odeszła od Ciebie. I cieszy mnie to bardzo. Oszczędzę ją. W końcu zmądrzała, iż jesteś nic nie znaczącym mordercą!

Ale nie po to piszę. Widzę Cię... matka Cię przytula... urocze, doprawdy.

Spodziewaj się mnie jutro... albo pojutrze. Wtedy wyrównamy rachunki!

A o Granger się nie martw. Znajdę ją... jeśli już jej nie mam! „

Draco zgniótł liścik.

-No nie wierze ! On tu jest albo był! I może ma Hermionę! - zaczął krzyczeć – nie jestem gotowy! Jutro? Ale też wybrał moment! Akurat wtedy, gdy jestem załamany.

-Synku, będę z tobą. Obiecuję! Przysięgam! - Pozwoliła by syn moczył jej jedwabną suknię.

Po obiedzie rodzina Malfoy'ów teleportowała się do domu małżeństwa Lestrange.

Usiedli wygodnie na kanapie i czekali na Belle.

-Rudolfie, a ona gdzie? - zapytała po dłuższym czasie Cyzia.

-No wiesz Cyziuś... ona ma własne sprawy. Ale sądząc po godzinie, i że dziś niedziela to... zapewne jest w kościele.

Lucjusz i Narcyza myśleli, iż zaraz wybuchną histerycznym śmiechem.
-Hahah żartujesz? Bella i kościół? Dla niej to Azkaban jak już!

Rudolf już nie odpowiedział. Wszyscy umilkli i czekali na Panią Lestrange. Pół godziny później wróciła ubrana w liliową sukienkę, uczesana, bez różdżki i w... obcasach!?

-Witajcie? - powitała ich zaskoczona. - w czym mogę pomóc kochanym gościom?

-Bello, wiesz... przez twój wczorajszy wybryk... Crucio na Granger.... odeszła od Dracona.

-Ach... ta urocza panienka. Nie chciałam jej skrzywdzić. Fakt, poniosło mnie i to bardzo. - powiedziała radośnie. Draconowi coś nie pasowało. Ciocia była zbyt elegancka, uczesana, jeszcze mówiła miło o szlamie i... w jej głosie nie było słychać żadnej ironi tylko współczucie. Malfoy poderwał się i przyłożył różdżkę do klatki piersiowej Belli.

-Mów gdzie Bella, albo cie załatwię jednym zaklęciem! - zagroził. Pani Lestrange krzyknęła z oburzenia. Odepchnęła siostrzeńca.

-Co ty wyprawiasz chłopcze? Nie wierzysz mi?

Narcyza wstała. Ciągle pamiętała to wspomnienie. Podeszła do swojej siostry i spojrzała na nią z wyższością.

-Bello, kochana... pamiętasz naszą kłótnię o zabawkową kasę?

-Tak. - odparła pewnie.

-Jak się skończyła? - ciągnęła dalej Cyzia. Nie zamierzała teraz odpuścić. - co czułaś, co nasza mama stwierdziła, co... co mi zrobiłaś, co...

-Dość! - krzyknęła wściekła. - nie jesteście tu po to by wywoływać u mnie te smutne wspomnienia! Jestem zła na was ! I to bardzo.

-To powiedz nam kim jesteś!! Bo ciotką na pewno nie! Nie chodzi do kościoła, nie chodzi tak ubrana i... nie jest taka miła! No powiedz! - znów przybliżył się do ciotki. W pewnym momencie wszystko zawirowało. Pokój państwa Lestrange zamienił się w jakieś mroczne lochy, Rudolf znikł a zamiast Belli stał...