Rozdział 26

Wybaczcie, że jest krótki ;3 A więc tak. Krótka przemowa. W 25 rozdziale pisałam, iz notka będzie w sobotę. To na cholerę pytacie się kiedy następna notka? Nie róbcie tak, gdy Was o tym informuję. Utworzyłam nową zakładkę "Wyjec" będe w niej umieszczać informację dotyczącej rozdziału. Co mam na myśli? A mianowicie to kiedy przewiduję dodanie czegoś ;) Jak widać ten rozdział nie jest na czas. Jest wcześniej. Mam id dnia dzisiejszego ferie, więc mam nadzieję, że Was trochę obsypie rozdziałami ! ;D Dziękuję mojej Becie za pomoc. Nie wiem czemu niektórzy się jej czepiają. Chodzi o to abyście tego nie robili. Mi ona wystarczy i jestem z niej zadowolona, pomimo tego, iż małe wpadki się zdarzają. Ja jej wybaczam i proszę Was abyście również to uczynili. Mam skrytą nadzieję, że się poprawi. Aha! I dziękuję za TYLE komentarzy pod ostatnim postem ! Nie doceniałam siebie aż tak bardzo. Wy to zmieniacie. Dziękuję Wam z całego sera ! :*
Pozdrawiam
Dramione

***

Spojrzał na nią i przekręcił głowę.
-Jesteś piękna- wymruczał.
-A ty jesteś zadufałym lowelasem, który myśli tylko o sobie.- popchnęła go lekko na blat i odwróciła się w stronę wyjścia. Jednak coś ją zatrzymało. Mocny ból przeszywający jej głowę. Ukazał się nagle Obraz jak uciekają z kościoła ona i on… Trzymają się za ręce... Nie wiedziała o co chodzi.
- Miona co się stało? - Spytał troskliwie chłopak.
-Czy my kiedyś uciekliśmy razem ? -zapytała niepewnie. Była zakłopotana, miała mętlik w głowie.
-Tak. Z mojego ślubu- mówiąc to pokiwał twierdząco głową.
-Aha- odparła laktonicznie.
-A co?- podszedł do niej- Przypomniałaś sobie coś?- spojrzał przenikliwie w jej oczy.
-Nie…- zacięła się- Nie… ważne.
Wyszła z kuchni zostawiając lekko zdziwionego Malfoya i udała się do „swojego pokoju”.

* * *
Cho z każdą chwilą była coraz bardziej wykończona psychicznie . " Gdzie ona do jasnej cholery jest !? " nagle usłyszała dzwonek. Jak piorun pobiegła do drzwi i je otworzyła. U progu stała zakapturzona postać.
-Witaj Cho- zachrypiała.
-W końcu jesteś!- warknęła- Ile można na ciebie czekać Parkinson?- rozejrzała  się dokładnie na podwórku aby się upewnić  czy nikt ich nie obserwuje i  teatralnym ruchem ręki kazała wejść byłej narzeczonej Dracona do środka.
Dziewczyna zdjęła czerwony płaszcz i usiadła wygodnie na fotelu. Po chwili Azjatka usiadła naprzeciwko niej.
-Jest u swoich rodziców…- wyszeptała, jakby bała się, że cały czas ktoś ich obserwuje- Hermiona nic nie pamięta.– Pansy odchrząknęła.
-Och, jak mi szkoda tej dziewczyny - zaśmiała się ironicznie Chang.
-Co zamierzasz zrobić?- zapytała niepewnie.
-Z Krumem porwiemy dwie najbliższe jej osoby- uśmiechnęła się szeroko.
-Czyli kogo?
Na to Cho przewróciła oczyma i westchnęła ciężko.
-Pottera i Weasleya!- krzyknęła.
Nie rozumiała jak ten „Mops” mógł od razu nie wiedzieć kogo miała na myśli… Przecież chodziła z nimi na prawie wszystkie zajęcia! Byli na tym samym roku… Na pewno wiele razy widziała ich razem na błoniach, w Wielkiej Sali.
-No proszę, kto by się spodziewał- mruknęła cicho. Azjatka opadła z sił, nie miała już siły się złościć…

***
Harry siedział w swoim gabinecie i przeglądał papiery z Ministerstwa. Nagle usłyszał dzwonek do drzwi.
-Ginny!- zawołał- Skarbie mogłabyś otworzyć?
Rudowłosa kobieta  skinęła głową na „tak” i tanecznym krokiem podeszła do drzwi i otworzyła je. Stał w nich Krum. Pani Potter grzecznie wpuściła Bułgara do środka i poinformowała gdzie jest Harry.
Wiktor zapukał o ciemne drzwi. Niemalże natychmiast otworzyły się. Wysoki mężczyzna wszedł do środka i ujrzał zamyślonego Pottera.
-Pan Potter. Jak miło cię widzieć po tylu latach - zaczął nagle Krum. Po tych słowach Harry od razu wybił się z transu i podniósł wzrok do góry.
-Wiktor ? Co ty tutaj robisz ?-  zdziwił się. Oczywiście powstał i wraz z Bułgarem uścisnęli sobie dłonie w akcie uprzejmości.
-Starego kumpla nie mogę odwiedzić ?- zapytał z nutką ironii w głosie.
Harry'ego zatkało. Przecież z Wiktorem nigdy nie miał dobrych kontaktów.
-Dobra, to było pytanie retoryczne. Wiesz może co z Granger ?
-Przykro mi ale informacji na jej temat nie posiadam –burknął. Musiało się chyba coś stać… skoro Krum zaszczycił go swoją obecnością

***
Hermiona następnego dnia postanowiła, że będzie dla Malfoya milsza. I to nie przez ten przeklęty pocałunek ale ze względu na Narcyzę i Lucjusza. Wiedziała, że oni to w pewien sposób przeżywają… lecz są arystokratami, więc nie ujawniają tego publicznie. Nie chciała sprawiać im kłopotów. Drażniło ją jedno. Miała wrażenie, że zdarzy się to czego za wszelką cenę chciała uniknąć. Coś czego bezgranicznie się bała. A mianowicie utrata przyjaciół.