Rozdział 27

Przepraszam, że teraz notka :3 Małe kłopoty xd No ale kto ma konto w google może dodać do obserwowanych :) 

***

Dziewczyna o brązowych włosach leżała już w łóżku, nagle ktoś zapukał do jej drzwi. Krzyknęła "proszę" i niemalże natychmiast w jej pokoju znalazł się Lucjusz Malfoy. "No nie, a  ten drugi Podły Malfoy po co tu?" spytała sama siebie.
-Słucham? – usiadła na łóżku po turecku i spojrzała na wysokiego blondyna ze średniej długości włosami.
-Witaj, Granger - rzucił oschle. – Uderzyłaś mojego syna w policzek! Przez ciebie ma wielkiego siniaka ! Jak on się teraz ludziom pokarze !?
- To już nie mój problem.- wzruszyła ramionami- Nie musiał mnie całować !!!
- A ty nie powinnaś była go bić.!- warknął- Dobra ja nie po to tu. Mam cie poinformować, iż zaraz Severus przybędzie by cie zbadać.
-Ale ja chora nie jestem – powiedziawszy to,  teatralnie podniosła głowę do góry.
-ta.. JASNE . . . - Mruknął pod nosem. Po krótkiej chwili odwrócił się na pięcie i najzwyczajniej w świecie wyszedł bez słowa. Po drodze spotkał Snape'a i  oznajmił mu, że Miona wie o jego przybyciu. Czarnowłosy mężczyzna bez pukania wdarł się do pokoju dziewczyny.
-Puka się!- zagrzmiała
-Rozbierz się –rzucił  w przestrzeń  ignorując ją.
- C… Co proszę? – wydusiła z siebie zdziwiona  Granger.
-Głucha? No na co czekasz? Chce cie tylko zbadać.- westchnął ciężko.
Już po chwili Hermiona stała w samej bieliźnie.  Severus dokładnie ja zbadał i kazał się  z powrotem ubrać. Rany zniknęły i nie było już po nich ani śladu, a co do mózgu to z pamięcią było coraz lepiej.

***
Krum upił ciemnowłosego winem. On sam nie opił się, gdyż był odporny na alkohol. Spetryfikował chłopaka i teleportował się z nim do domu Azjatki. Położył nieprzytomnego Harry'ego koło Rona i podszedł do Cho.
-Hej Wiktorze. MYSLISZ, ŻE MIONA SIE NABIERZE NA TO?! – zapytała głośno, prawie krzykiem.
- Nie wiem. Wiem tylko tyle, iż nie chce straty przyjaciół. Oby pamiętała o nich.
- A nie pamięta?
-  Z tego co mi wiadomo Cho to tylko to, iż Granger pamięta chwile spędzone tylko z tym tlenionym blondynem.
- Och... Jakie to smutne – odparła z nutką ironii w głosie.
- Nie zapominaj, że jest jeszcze jedna osoba… bardzo ważna dla Hermiony.
Wymienili porozumiewawcze spojrzenia i Azjatka wybuchła śmiechem. Krum nie wiedział co było w tym takiego śmiesznego ale tez się zaśmiał. Potem związał Pottera i zamknął go w różowym pokoju, natomiast Cho natomiast zajęła się Ronaldem. Zamknęła go w czarno-czerwonym pokoju.

***
Draco siedział u siebie na łóżku i rozmyślał nad słowami dziewczyny. "czy to co mówi to prawda ? A może . . . A może ona taka zostanie ? Nie myśl tak chłopie. Wyjdziecie jakoś z tego. Najważniejsze abyś ja wspierał. "
Myślał. Nie chciał jej stracić. Bał się o najbliższych nie tylko dlatego, że miał taki kaprys ale dlatego, że od upadku Voldemorta  miał wrażenie, iż ktoś go prześladuje. Do tego miał tajemnice. Tajemnice o której NIKT I NIC nie wie.
***
Następnego dnia Hermiona miała kolejną kłótnie z Malfoy’em w jadalni przy obiedzie. Chciała być dla niego mila, jednak nie mogła, gdyż on ja prowokował.
-Myszko podasz mi sól? -zapytał i wyszczerzył wszystkie swoje zęby.
-Jest na środku stół, wiec masz do niej taką samą odległość  jak i ja Malfoy ! I nie mów do mnie tak!- puściła mu mordercze spojrzenie.
-Och.. JAK? SKARBIE? - Draco lubił, gdy Miona była na niego wściekła. Była wtedy naprawdę słodka.
- Tak ! - warknęła
Całej tej sytuacji z zaciekawieniem przyglądali się Państwo Malfoyowie. Z trudem powstrzymywali się od śmiechu. Narcyza, która łatwo dostawała napadów śmiechu, zatkała sobie buzie sałatką owocową, natomiast Lucjusz udawał, iż czyta swoją poranną lekturę „PROROKA CODZIENNEGO”. Nie ma co… trzeba przyznać, że Malfoyowie to świetni aktorzy.
-Kotku ale masz o centymetr bliżej.- Draco wlepił swoje maślane oczka w swoją ukochaną.
-Malfoy! Nie wkurzaj mnie!- uderzyła zaciśniętą pięścią w stół, do tego stopnia, iż cała zastawa się za trzęsła a Pani Malfoy podskoczyła ze strachu. Mało brakowało a wbiłaby widelec w rękę swojego męża.
-Kochanie, kwiatuszku, kotku, rybko, moja mała myszko, skarbie, złotko,  Mionko, żonko. - zaśmiał się chłopak. - cos jeszcze mam dodać? – posłał jej swój uwodzicielski uśmiech.
-Tak ! Dodaj spadaj głupia małpo z rodu Malfoy'ow  na drzewo i nie wracaj !- oburzona raptownie wstała od stołu, obróciła się na pięcie i wyszła z jadalni
Cała trójka wyczekiwała, aż Hermiona wejdzie do swojego pokoju. Gdy usłyszeli trzask drzwiami, wybuchli śmiechem.
- Synu nie drażnij jej, bo nas pozabija ! – Cyzia odchrząknęła i znowu przybrała poważny wyraz twarzy.
-Mamusi- Draco spojrzał na nią błagalnie- Ale jak mam ja do siebie przekonać? – Narcyzę zamurowało. Po raz pierwszy od dłuższego czasu usłyszała z ust swojego syna słowo „MAMUSIU”. Była z niego w tej chwili dumna. Nie wiedziała co odpowiedzieć. Po chwili poczuła pod stołem lekki ucisk jej dłoni. To był jej mąż.
-Dobrze. To ja pójdę do siebie. – oznajmiła. Wstała, dotknęła ramienia Lucjusza i z gracją wyszła z pomieszczenia. Pan domu wiódł za nią wzrokiem dopóki nie znikła całkowicie z pola widzenia. Ostatnio ich relacje pogorszyły się, coraz częściej się kłócili, dlatego też, chciał niezwłocznie z nią porozmawiać.  Wstał. Ukłonił się Draconowi i już miał wyjść, lecz nagle Draco wstał i przytulił się do niego.
-Ojcze, boje się. Boje się, iż nie będzie tak jak kiedyś!- zaczął płakać. W tej chwili nie wstydził się łez.
-Draconie. Nie możesz tak myśleć. Zapamiętaj sobie, że zawsze trzeba mieć nadzieje, bo ona umiera ostatnia . Wmawiaj sobie, że z każdym dniem jest coraz lepiej a nie coraz gorzej. Małymi kroczkami odzyskasz Hermione, ale musisz się uzbroić w cierpliwość- wiedział, iż jego syn chciał coś powiedzieć na temat cierpliwości, dodał pospiesznie:- Każdy ją ma w sobie Draconie… Każdy.
Odsunął się od syna i również wyszedł z pomieszczenia.
Draco usiadł ma fotelu. " A jednak jest gorzej. " przeszło mu przez myśl.
***
Słońce zbliżało się ku zachodowi. Niebo jak dotąd nieskazitelne pokryło się chmurami. Zaczął padać deszcz. Narcyza siedziała na sofie w małym, błękitnym pokoiku i czytała książkę. Jednakże nie mogła w ogóle skupić się na jej treści. Jej głowę zaprzątały tysiące myśli. Postanowiła przerwać męczarnie i odłożyła książkę na mały, okrągły, szklany stolik. Po chwili niebo przeszyła jasna błyskawica, Narcyza zadrżała. Panicznie bała się burzy. Wtem w salonie zjawił się Lucjusz … jak zwykle w ręce dzierżawił swoją srebrną laskę zakończoną głową węża.
-Wszystko zanosi się na Twoją ulubioną pogodę moja droga- uśmiechnął się ironicznie i usiadł koło żony.
-Doprawdy wybitny z Ciebie aktor, mój drogi- oddała mu uśmiech.
-Nie rozumiem o co Ci chodzi, kochanie- przysunął się do niej bliżej.
-Przecież tak bardzo pragnąłeś, aby ta szlama znienawidziła Dracona- prychnęła- I po części Twoje życzenie się spełniło-  dodała.
-A Ty tego nie chciałaś?- zapytał z wyrzutem- Przecież na każdym kroku dobitnie okazywałaś niechęć do tej dziewczyny- machnął ręką.
-Ale zmieniłam zdanie!- krzyknęła i tupnęła nogą jak małe dziecko- kobieta zmienną jest- dumnie uniosła głowę do góry.
-Czy musimy się znowu kłócić?- jęknął błagalnie.- Rozumiem, że teraz sprawy Dracona są na pierwszym planie, jednakże my również mamy sobie coś do wyjaśnienia- chwycił jej dłonie i zmusił do spojrzenia mu w oczy.- Kocham Cię. Dobrze o tym wiesz i zapamiętaj sobie, że nigdy, przenigdy w życiu bym Cię nie zdradził- dodał.
-Wierze Ci mój skarbie- pogłaskała jego policzek.- Wierze- po tych słowach Lucjusz nie mógł się powstrzymać i pocałował swoją żonę. Kochał ją nad życie i nie dopuszczał do wiadomości tego, iż mogłoby jej się coś stać. Umarłby z rozpaczy.
-Zaraz wracam- uśmiechnął się tajemniczo- Mam dla Ciebie niespodziankę mój kochany Kwiatuszku- wstał i wyszedł z salonu. Narcyza oparła się o sofę i zamknęła oczy. Po chwili usłyszała czyjeś kroki, była pewna, że to jej mąż.
-Lucjuszu. Już wróciłeś?- zapytała jednak nie usłyszała odpowiedzi.. Szybko otworzyła oczy i przeżyła szok. Centralnie przed nią stała Cho Chang  z szatańskim uśmiechem na twarzy.- Co Ty tu robisz?- żachnęła się.
-Przyszłam Cię odwiedzić Cyziu i przy okazji zabrać na małą wycieczkę- zaśmiała się.
 Malfoy przeraziła się. Serce zaczęło jej łomotać w piersi. Przecież ta dziewczyna była nieobliczalna.
-Co masz na myśli?- jej głos zadrżał.
-To nie będzie bolało- nim Narcyza zdołała wykonać jakiś ruch, oszołomiło ją srebrne światełko. Padła na ziemie bez ruchu.
-Biedny Pan Malfoy… wkrótce straci żonę- Azjatka teleportowała się z Blondyną do domu. Tam zdjęła czar i zaprowadziła jeszcze otumanioną Narcyzę do lochów. Wepchnęła ją do tego, w którym znajdowali się Potter i Weasley.- Życzę miłego pobytu w naszych skromnych progach Pani Malfoy- ukłoniła się z ironicznym uśmiechem- Ma Pani naprawdę doborowe towarzystwo- zasunęła kraty i znikła. Cyzia skuliła się w kącie i zaczęła cicho łkać. Bała się tego co teraz się z nią stanie. Tego co teraz nastąpi. Przecież nie chce jeszcze umrzeć. Chciała doczekać się swoich wnuków, objąć ich, pocałować. Chciała zestarzeć się z mężem do końca swoich dni. Zastanawiała się co on teraz robi.
***
Lucjusz wpadł do sypialni Dracona. Od razu rzucił się na niego i zaczął szarpać, aby ten się obudził.
-Co się stało Ojcze?- zapytał sennym głosem.
-Matka została porwana!- wrzasnął po tych słowach Draco otworzył szeroko oczy i od razu wstał.
-Skąd wiesz, że została porwana?
- Usłyszałem trzask. Przestraszyłem się, więc od razu pobiegłem do pomieszczenia w którym była Cyzia i widziałem jak CHO CHANG teleportowała się z nią gdzieś.
-Ojcze spokojnie. Wiem gdzie jest to miejsce- odparł dumnie.
-Musimy ją odnaleźć!- wrzasnął Lucjusz.
Po tym pobiegli do sypialni Hermiony, zbudzili ją i razem udali się do domu Kruma i Cho.
Cicho weszli tylnymi drzwiami do lochów. Po chwili odnaleźli Rona i Harr‘ego  oraz Narcyzę. Lucjusz od razu podbiegł do żony i przytulił ją a Miona próbowała obudzić swoich przyjaciół. Draco natomiast zniknął.
***
Blondyn pobiegł na samą górę. Znalazł tam Kruma i Cho. Nie zauważyli go. Zakradł się. Stali do niego tyłem.
-AVADA KEDAVRA!! - Cho Chang padła martwa. Wiktor się przeraził. Odwrócił się w stronę mordercy. Jego mina nie mówiła nic. Draco nie był litosny. Po chwili Krum leżał trupem. Zbiegł na dół i wszystkich teleportował do domu. Hermiona usiadła na sofie i nagle wszystko sobie przypomniała. Przytuliła się do Malfoy'a i wyszeptała:
-Kocham cię wiesz?
Wszystkich zatkało. Nie mogli uwierzyć w to, iż tak szybko sobie wszystko przypomniała. To był cud.