Rozdział 29

No i po 2 tygodniach mamy 29 rozdział ! Haha w końcu ten list :3 No ale cóż... Rozdział nie najlepszy :/ Nie wyszedł mi... ale pocieszenie... uważam, że 30 rozdział mi wyszedł... dedykuję go Wam, za to, że czytacie moje nędzne rozdziały ;) Miłej lektury :p

***
   Draco chciał zapaść się pod ziemie. Było mu głupio, iż rodzice zaraz przeczytają jego listy.
"Zemszczę się za śmierć mojego ojca, gówniarzu !"
Kobieta wybałuszyła oczy i kurczowo chwyciła się za brzuch. Otworzyła kolejna kopertę:
" Zabije Ciebie i Twoja rodzinę."
Do jej oczu napłynęły lży. Została ostatnia koperta. Drżącą ręka otworzyła ja. Spojrzała na męża ze smutkiem i bólem. On od razu wiedział, że coś się jej dzieje, więc objął ją mocno ramieniem. Dodał jej tym otuchy. Wzięła głęboki oddech i przeczytała:
" Wiem gdzie mieszkasz. Nawet nie wiesz, że obserwuje cię w nocy i... Tą piękną dziewczynę. Ona nie zasługuje na bycie z morderca. Ona powinna być szczęśliwa. Przygotuj się. Moja zemsta nadchodzi. "
Narcyza włożyła listy do kopert i spojrzała badawczo na syna. Draco kogoś zabił? Nie licząc Kruma i Cho?
Lucjusz przybrał kamienny wyraz twarzy. Nie chciał okazywać jakichkolwiek uczuć. Nie chciał i nie potrafił. Hermiona spojrzała troskliwie na Dracona. On miał głowę odwrócona do okna. Jego oczy były puste.
- Draco, powiedz nam co to ma znaczyć? Proszę. Zabiłeś kogoś oprócz Kruma i Chang? - zapytała spokojnie brązowowłosa.
Chłopak nic nie powiedział. Otarł łzę, która przypadkowo się wymknęła i wstał, chciał odejść, kiedy nagle odezwał się Lucjusz.
- Draconie Lucjuszu Malfoy. SIADAJ TU BEZ GADANIA!! Nigdzie nie idziesz.
Młody Malfoy z pretensjami na twarzy usiadł przy stole. Założył ręce i oczekiwał, aż zaczną. Jednak zapadła cisza. " Ach, to ja mam zacząć?" pomyślał.
- Tak, to listy do mnie. Nadawca się nie pomylił - powiedział oschle. Nie chciał o tym rozmawiać. Nie chciał, bo wydałaby się jego tajemnica. Jednak zdawał sobie sprawę z tego, iż rodzice i Miona nie odpuszcza.
-Draconie Lucjuszu Malfoy. Co ty zrobiłeś? I o co chodzi temu psychopacie?!- wrzasnęła Narcyza.
- Nie ważne. Nie zrozumiecie. Długa historia. To było na siódmym roku. Nie chce do tego wracać. I tak mi nie uwierzycie !! To po co mam się wysilać?
-Draco, kochanie ja ci uwierzę. Wiesz, że możesz mi powiedzieć wszystko- uśmiechnęła się Hermiona
Chłopak wstał i nerwowo przeszedł po salonie.
     Obawiał się ich reakcji. Przecież, to co zrobił zmieniło świat. Nagle poczuł na ramieniu czyjąś dłoń. Odwrócił się i ujrzał swoją ukochaną. Przytuliła się do niego, dodając mu tym otuchy.  Nabrał powietrze i wypuścił ze świstem. W głowie układał sobie zdanie co do przecinka.
-Skoro chcecie prawdy to dobrze, powiem wam. Gdy Voldemort zaczął wojnę z Hogwartem, Harry Potter go zabił. Bzdura! Wypił eliksir wielosokowy. On był mną a ja byłem nim. To ja zabiłem Toma Marvolo Riddle. Nie chciałem sławy. Chciałem wszystkich od niego uwolnić. Później okazało się, że Riddle nie umarł. No może Voldemort zginął ale nazwisko pozostało. On miał syna - na te słowa Hermiona i Lucjusz doznali szoku a Narcyza tłumiła w sobie śmiech.
-Voldemort miał syna? Przecież on nie umie kochać i… która by go chciała?- prychnęła z poirytowaniem. Mąż popatrzył się na nią, jakby była skończoną idiotką, lecz zaraz pożałował tej decyzji.  Narcyza wyrwała się z jego uścisku i odsunęła od niego. Ręce splotła i położyła na podołku a głowę spuściła w dół, aby nie było widać jej załzawionych oczu. I choć była wyniosła i dumna, była również wrażliwa i delikatna.
    Draco ciągnął dalej nie zważając na rodziców:
-To jego potomek pragnie zemsty. Jego syn…- tym razem nie było żadnej reakcji ze strony Narcyzy - Zna prawdę, wie że to ja a nie Potter. I chce zabić mnie, by wyrównać rachunki. Zadowoleni? Mam nadzieję.
Hermiona odsunęła się od Dracona. Lucjusz spuścił widelec, a Narcyzie spadło ciśnienie. Zaczęła się wachlować, aby nie zemdleć. Ostatnio miała bardzo często mdłości i wahania nastrojów. W ciągu tygodnia rozbiła osiem lusterek i zabiła pięć skrzatów domowych.
-Kochanie… To ty… Ty Zrobiłeś to dla Pottera?- spytała Hermiona.
-Tak- odpowiedział krótko.
-Dziękuję- wtuliła się w niego. Była dumna  ze swojego chłopaka.
-No skoro to prawda, to rób co trzeba Draconie - Lucjusz popatrzył się na swoją żonę ciepło, jednakże ona nawet nie raczyła na niego spojrzeć. Trochę zmieszany, odwrócił wzrok - Nie wiem czy chcecie usłyszeć kolejną wiadomość?
Narcyza dopiero teraz obdarzyła go spojrzeniem, morderczym spojrzeniem.
-Nie, powiemy im później… Dobrze KOCHANIE?- ostatnie słowo powiedziała z ogromnym naciskiem. Wstała i udała się do sypialni usiadła na fotelu i zaczęła czytać „Dumę i uprzedzenie”. Chwilę później w pomieszczeniu zjawił się jej mąż, z kieliszkiem ognistej w ręku. On jednak usiadł na łóżku z dala od niej.

 ***
Hermiona i Draco siedzieli jeszcze w salonie. Chłopak próbował udowodnić Granger, że syn Voldemorta ma rację. Że ona zasługuje na szczęście a nie na śmierć. Ona jednak za każdym razem go wyśmiewała mówiąc, iż jest szczęśliwa. Pociągnęła chłopaka za rękę i wyszli na taras. Usiadła z nim  na ławce i przytuliła się do niego
-Jaka ja jestem szczęśliwa tu i teraz z Tobą…
On nic nie odpowiedział tylko ją pocałował. Siedzieli długo na drewnianej ławce, obserwując niebo posłane gwiazdami.
    Słuchali swych oddechów i szumu drzew. Nagle błogą cisze przerwały jakieś kroki. Blondyn zerwał się na równe nogi i rozejrzał się, nikogo nie było. Pustka. Odgłos odchodził z ogrodu. Zrobił kilka kroków i się przestraszył. Ktoś na niego naskoczył. Draco upadł na ziemie i krzyczał przeraźliwie, jak się okazało na nim był … Stworek ich domowy skrzat. Zwierzę zeszło z Dracona i ukłoniło się nisko.
-Panicz wybaczy, ale mam do Panicza ważną sprawę- zaskrzeczał skrzat.
-Ty… Ty POTWORZE!! - zaczął wrzeszczeć. Hermiona siedziała i się śmiała.- Przestraszyłeś mnie!
-Panicz wybaczy… Stworek nie  chciał  nikogo przestraszyć… Ale Paniczu ten co pragnie tu jest. Zbliża się. Jest coraz bliżej. W nocy… każdej nocy- ściszył głos- Obserwuje Panicza i Panienkę. Strzeżcie się - po tych słowach zniknął. Draco wstał, otrzepał się i podszedł do Hermiony. Oznajmił jej, iż jest już późno i lepiej, by było iść spać. Miona przytaknęła. Wzięła prysznic i zasnęła w ramionach Dracona. W nocy nie mogła spać. Non stop się budziła. Czuła czyjś wzrok i oddech na sobie. Gdy się rozglądała nikogo nie widziała a Draco spał.